Column Alje Bosma: Anders?

Even heb ik er aan gedacht om mijn naam te veranderen in Anders. Waarom als Alje verder gaan terwijl ik anders ben? Ergens is het ridicuul dat wij een naam dragen omdat we allemaal teruggaan naar de plaats waar we niets meer van of over onszelf weten. Nou heb ik de mazzel gehad dat ik daar al een keer geweest ben, de zwaartekracht of zuigkracht van mijn verhaal hield mij niet langer aan de grond en toch ging wat of wie ik dacht te zijn, finaal ten gronde. Een man, of wat daar van over was, zonder verhaal die niemand meer hoefde of durfde te ontmoeten. Wie zou jij zijn zonder je verhaal?

Ik schrijf nu omdat ik niets dan tijd heb. Ik moet toch wat met mijn leven? Dan maar de dingen doen die ik moeilijk kan laten. Al mijn ongerijpte gedachten, en dat zijn er nogal wat, kan ik in de verlenging na de officiële speeltijd, gaan onderzoeken in een relatieve rust. Geen verplichtingen, noch verwachtingen. Al mijn tekortkomingen kan ik op het conto schrijven van mijn verdwijnen. Dit bestaan bevalt mij goed. Als ik niet meer mag bestaan zoals ik nu ben, wil ik liever in geen enkele vorm bestaan. Het verhaal hoeft u niet te begrijpen, ik begrijp het zelf ook niet. Niet mijn woorden maar die van György Konrád in zijn bijzondere boek Tuinfeest.

Er zijn mensen die mij bij anderen introduceren als woord- of taalkunstenaar, als iemand met de macht van het woord. Zelf ben ik iets bescheidener, ik mag graag spelen met woorden. En uit dat spel wordt vaak iets nieuws geboren. De macht van het woord of het woord van de macht? Een groot verschil. In het spookhuis van de macht, onze politieke vertegenwoordigers. Het hart een schiettent met vrij entree. Haantjes en koppen die moeten rollen. Nu Arib die door de achterdeur het veld moet ruimen. Waar is het lek? En wie hanteert in dat wespennest nog een moreel kompas? Wat is de waarde van tegenspraak? Wie kijkt er nog in de spiegel van zijn eigen uitdaging? Wat is mijn uitdaging?

De scheppende kracht van het woord wordt groter als het in een liefdevolle omgeving wordt uitgesproken. Woorden die uit het hart komen zijn bouwstenen; niet alleen brengen ze de boodschap over, ze maken de boodschap ook waar? Als ik scheef kijk naar wat op ons afkomt, wat zie ik dan? Gelukkig ben ik een irrationele positivo. Als je verhaal niet blijkt te kloppen, dan vertel je toch een ander verhaal? Liever verhalen dan herhalen. Maar of dat zo simpel is? Ik ben die ik ben en dat ben ik altijd geweest. Daar valt weinig aan te doen. Misschien moet ik mijzelf maar nemen zoals ik ben. It is net oars anders zou het dat wel zijn. Aanvaarding is vergeven. Wie vergeeft vindt zichzelf. En wie zichzelf vindt, is vrij. En wie wil dat nu niet? Zal ik het hier maar bij laten?