Column Alje Bosma: Op een vliegend  tapijtje

Op een vliegend Perzisch tapijtje vlieg ik vandaag met jou over de wereld. Via de Middellandse zee, even uitwaaien en onze benen strekken in een zacht ochtendzonnetje op Ithaka waar Penny nog steeds haar rouwkleed weeft en weer uithaalt. Wanneer kom je thuis Dizzy, prevelt ze overdag op een kleurrijk tapijtje onder de kale boom terwijl haar blik over het water glijdt.

Ochtendgloren. Een strandwandeling. Geen spoor van een voetafdruk. Niets, behalve die grote uitgestrekte zee. Oceano Mare. Deze stilte. Deze kust. Land noch zee. Noch tijd. Water dat in water glijdt, langs  een plaats die echt bestaat. Ithaka. Moria. Esfahan. Teheran. En de wind waait werelden, woorden, gedachten en namen. Moria. Een oude man huilt heimwee en hult zich in onbetekenende woorden. ‘Ik had overal kunnen wonen en toch woon ik hier.’

De wereld draait en raakt op drift. Duizenden mensen drommen, dichter dan daar kan niemand komen, dromen over daar en toen en delen wat er nog te delen is. En de wind waait, rolt golven, golven wensen, mensen weren, weren af , dragen kroost, dragen geweren, uniformen op het strand, mensen schreeuwen woorden die scheiden wat niet te scheiden valt. Mensen dragen, bieden troost. En de wind waait werelden, woorden, gedachten en namen, Maria. De oude man huilt heimwee en hult zich in onbetekenende woorden. ‘Ik had overal kunnen wonen en toch woon ik hier.’ 

Maria Moeder van Barmhartigheid mijmert op de mestvaalten van het overvolle Moria, waar het vuur hier dooft en daar weer oplaait. De geur van armoede, de kliekjes van een onbarmhartige wereld. Zijn wij dat? Dat zijn wij! Dit is THUIS. Dus. Dit is de plek waar iedereen leeft van wie je houdt, iedereen die je kent, ook degenen die genen dragen van wat en wie jij nog niet in je hebt erkend. Ieder mens die ooit was, leefde hier haar leven. En de oude man huilt heimwee en hult zich in onbetekenende woorden. ‘Ik had overal kunnen wonen en toch woon ik hier.’

Een strandwandeling. Hij knielt en strikt zijn veters. Het stormt en hij zoekt de stilte die in de razende wind rust. Geen spoor van een voetafdruk op het strand. Schelpen, wrakhout, warboel. Een ingezakt zandkasteel. Verder niets, behalve die grote uitgestrekte zee. Dit geraas, deze stilte. Deze kust. Land noch zee. Water dat in water glijdt, langs  een plaats die echt bestaat. En de wind waait werelden, woorden, gedachten en namen. Moria. En de oude man huilt en zoekt zin in onbetekenende woorden. ‘Ik had overal kunnen wonen en toch woon ik hier.’

Maria Moeder van Barmhartigheid buigt haar hoofd, opent haar hart, toont haar handen en bidt tot het niet te bedaren kind dat toch in haar ellende een moeder in haar vindt. Een kind dat eens als ons tot leven kwam. En hier zijn zij, dus hier zijn wij. Druppels leven, ontsnapt uit niets. Sterrenstof. Wij zijn waar dromen van zijn gemaakt. Wij zijn. Ik, jij, wij allemaal maken deel uit van deze aarde, van dit universum waarin wij zijn en misschien nog wel belangrijker dan dat, het universum is in ons. En de oude man huilt en zoekt zin in onbetekenende woorden. Tijd om naar huis te gaan. ‘Ik had overal kunnen wonen en toch woon ik hier.’

Thuis is niet de plek die jij je herinnert, het is de plek die jou herinnert, ook al ben je er nog nooit geweest. Het is de plek waar je essentie naar jou uitkijkt en op je wacht. Alhier opgetekend, op een gekleurd tapijtje onder de levensboom, al je

Alje Bosma is tekstschrijver, theatermaker en troubadour, maar bovenal is hij een mens met een missie: het humaniseren van zorg en onderwijs. www.de-waslijn.nl