Column: Sparren

Deze column verscheen eerder in het Tijdschrift voor Begeleidingskunde. Voor meer informatie of een abonnement, neem een kijkje op ProfessioneelBegeleiden.nl 

Ik kan me niet herinneren dat er een moment in mijn leven was waarop ik geen vechtsporten trainde. Tussen mijn veertiende en tweeëntwintigste vocht ik ongeveer 1.350 karatepartijtjes. Ik ontwikkelde een mindset die werd gekenmerkt door de wil om alles te winnen. In mijn leefwereld stond ‘de beste zijn’ voorop - niet alleen bij sport, maar ook in de rest van mijn leven. Mijn eerste kennismaking met het werkveld van training en coaching was in 1999, via mijn opleiding sociaalpedagogische hulpverlening (SPH). Ik mocht stagelopen bij een organisatie die gespecialiseerd was in trainingen aan randgroepjongeren (weerbaarheid en omgaan met agressie). Niet door te praten, maar door middel van vechtsporten. Een doelgroep gekenmerkt door complexe problematieken, weinig veranderingsbereidheid en explosief gedrag. Dat was een confronterende leerschool. Door mijn stijl van lesgeven werd boos juist nog bozer en bang nog banger. Na vier maanden strandde ik in een burn-out. De angst voor mislukken en de spanning die daar bij hoorde, werden mij te veel. Niet fjn om te ervaren, maar achteraf misschien wel noodzakelijk om te beginnen aan verandering. De afgelopen jaren heb ik veel geleerd over de manier waarop ik ‘uit contact’ ga. Als de druk toeneemt, neig ik onmiddellijk naar strijd. Dan is er veel focus op het resultaat, verhoogde spierspanning, versnelde ademhaling en mijn emoties vervlakken. Mijn grootste uitdaging op die momenten is vertragen, doorademen en mijn emoties blijven voelen. Dan kan ik in verbinding blijven met mezelf en mijn omgeving. Iedereen heeft, vanuit zijn historie, een specifeke manier van uit contact gaan: een samenspel van gedachten, emoties en bewegingen. Je gewaar worden van wat er gebeurt, is nodig om het ook ánders te kunnen doen. Dit helpt bij het creëren van een keuzemoment op de grens van in contact blijven en uit contact gaan, wat alles te maken heeft met de beweging naar de ander toe. Hoe kun je op tijd schakelen van de ene naar de andere beweging, als de situatie daar om vraagt? Betekenisvolle verandering en groei kan niet zonder het fysiek leren kennen en doorleven van deze ‘eigen’ beweging. Het is niet genoeg om het alleen maar te begrijpen; het is echt de beweging, de actie die verandering mogelijk maakt. Dit leer je door te doen, door letterlijk met elkaar aan de slag te gaan. Wij noemen dat sparren: een ontmoeting op de grens tussen jezelf en de ander. Boksend met je trainingspartner, zoekend naar het randje. Soms ervoor, soms erop en som

Robin van Soolingen is trainer en eigenaar van Van Soolingen training en coaching te Nunspeet. www.vansoolingen.com